در قرآن کریم آمده است «وَإِذَا سَأَلَکَ عِبَادِی عَنِّی فَإِنِّی قَرِیبٌ أُجِیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْیَسْتَجِیبُوا لِی وَلْیُؤْمِنُوا بِی لَعَلَّهُمْ یَرْشُدُونَ» (بقره/۱۸۶).
به مناسبت شب های قدر که برای مسلمانان بیش از هر چیز با مفهوم دعا در ارتباط است، می خواهم درباره معنای دعا در قرآن صحبت کنم.
در جامعه ما اوضاع و احوال سیاسی و اجتماعی موجب شده عده زیادی از نسل جوان از هر چه رنگ دین و خدا دارد، دلزده و مأیوس شوند، هر وقت یک سلسله بحث های سیاسی و اجتماعی از منظر دین مطرح می شود، تا حدودی با استقبال مواجه می شود، ولی وقتی درباره آن مسائل اصلی که ارکان اساسی ادیان بزرگ دنیاست، مانند مسأله خدا، دعا، نیایش، استغفار و معنویات دیگر بحث می شود، با استقبال کمتری مواجه می شود. فکر می کنم علت چنین وضعی آن است که این مفاهیم در جامعه ما به صورتی خشن و غیر قابل قبول مطرح می شوند و با تجربه هایی مخرب همراه شده اند. ما امروز نیاز شدید داریم از منظری دیگر به آن ها بپردازیم.
گاهی اوقات جامعه نیاز دارد خدا از آسمان به زمین آورده شود و گاهی نیاز دارد خدا از زمین به آسمان برده شود. معنای این سخن آن است که هر وقت خدا خیلی در دور قرار گرفته باشد و مورد توجه نباشد، کسانی باید با احساس مسئولیت انسان ها را به خدا متوجه کنند، خدایی را که مطرح نیست، مطرح کنند